Bijna een eeuw geleden verscheen onderstaande advertorial van de U.S. School of Music in het tijdschrift Physical Culture. Het is een meesterlijk voorbeeld van hoe storytelling mensen in het hart kan raken én in beweging kan zetten. De advertentie leverde destijds honderden aanmeldingen op voor een pianocursus per post — zonder dat iemand ooit een docent hoefde te zien.
Maar wat deze advertentie voor mij écht bijzonder maakt, is dat hij mijn kijk op marketing voorgoed veranderde. Dit was het moment waarop ik besloot: ik ga voortaan dagelijks e-mails schrijven die niet alleen informeren, maar raken. Story e-mails. En met succes.
In de cursus ‘In 30 Dagen Impact met Story E-mails’ leer je precies hoe jij diezelfde kracht van verhalen kunt inzetten om meer te verkopen en een loyale band op te bouwen met je lezers. Net zoals deze advertorial dat ooit deed — én nog steeds doet.
Dit is de vertaling van de advertorial:
Arthur had net “The Rosary” gespeeld. De kamer galmde van het applaus. Ik besloot dat dit een dramatisch moment zou zijn om mijn debuut te maken. Tot verbazing van al mijn vrienden liep ik zelfverzekerd naar de piano en ging zitten.
“Jack haalt weer één van zijn oude streken uit,” grinnikte iemand. De menigte lachte. Ze waren er zeker van dat ik geen noot kon spelen.
“Kan hij echt spelen?” fluisterde een meisje aan Arthur.
“In hemelsnaam, nee!” riep Arthur uit. “Hij heeft nog nooit een noot gespeeld in zijn leven… Maar let maar op. Dit wordt leuk.”
Ik besloot het moment optimaal te benutten. Met gespeelde waardigheid haalde ik een zijden zakdoekje tevoorschijn en stofte lichtjes de pianotoetsen af. Toen stond ik op en gaf het draaibare pianokrukje een kwartslag, precies zoals ik een imitator van Paderewski in een variétéshow had zien doen.
“Wat vinden jullie van zijn executie?” riep een stem achterin.
“Wij zijn voor!” kwam het antwoord, en de menigte schudde van het lachen.
Toen begon ik te spelen
Ogenblikkelijk viel er een gespannen stilte onder de gasten. Het gelach verstomde als bij toverslag. Ik speelde de eerste maten van Beethovens onsterfelijke Mondscheinsonate. Ik hoorde verbazingwekkende zuchten. Mijn vrienden zaten ademloos – betoverd!
Ik speelde verder en terwijl ik speelde vergat ik de mensen om mij heen. Ik vergat het uur, de plaats, de ademloze luisteraars. De kleine wereld waarin ik leefde vervaagde – werd vaag – onwerkelijk. Alleen de muziek was echt. Alleen de muziek en de visioenen die zij opriep. Visioenen zo mooi en wisselend als de door de wind voortgedreven wolken en het maanlicht dat lang geleden de meester-componist had geïnspireerd. Het leek alsof de meester-musicus tot mij sprak – via de muziek – niet in woorden maar in akkoorden. Niet in zinnen maar in verrukkelijke melodieën!Verder lezen
